„Nigdy białego Staffika” – tak sobie obiecywałam. No ale cóż. KoKo była moją miłością od pierwszego wejrzenia. Zobaczyłam ją na fotkach u hodowcy i koniec. Przepadłam.

Jest kochana, spokojna, uległa. Lubi robić z siebie błazna dzięki czemu nie raz uratowała skórę przed Aiwą. Nie cierpi wylewnych przytulasów. Czuje, że wtedy ogranicza się jej swobodę i przestrzeń 😉 Lubi tyko te wymuszane przez siebie samą. Nie jest fanem sportów ekstremalnych. Aportu nauczyła się do Aiwy z wiekiem, chyba z zazdrości, że kiedy tak ciągle wraca z czymś w zębach i jest chwalona to zyskuje więcej uwagi dla siebie. Jest za to zagorzałym ogrodnikiem. Każdą grządkę osobiście musi zrekultywować. Jest świetnym workiem treningowym dla wszystkich maluchów nie tylko swoich. Kocha wszystkie stafficze dzieci. Z Viktorem łączy ich więź niepowtarzalna. To nie tylko jej syn ale kompan zabaw, wypoczynku i wszelkich podwórkowych przeróbek.